Foto van Loes
Als senior analist op de afdeling voortplantingsgeneeskunde van het Radboudumc was Loes van Boesschoten (71) niet anders gewend dan heel precies te werken. Maar zomaar ineens, vijftien jaar geleden, kon zij met één van haar ogen nog maar nauwelijks zien. “Het zicht in dat oog was ineens een chaos. De opticien stuurde me meteen door naar de oogarts. Ik zag nog maar 30% met het aangedane oog en bleek de natte vorm van maculadegeneratie te hebben.”
Een aantal weken met veel hoofdpijn, zichtverlies en onzekerheid volgen. “Ik was nog maar 53 jaar oud en ik werkte volop. Ik was erg bang dat mijn zicht niet zou verbeteren. Of mogelijk zelfs nog achteruit zou kunnen gaan,” zegt Loes.
Ik was compleet verrast. Ik heb enorm veel geluk gehad dat ik snel kon worden behandeld met de nieuwste medische kennis.
Geluk met behandeld arts
Loes wordt doorverwezen naar het Canisius Wilhelminaziekenhuis (CWZ) in Nijmegen. Hier stelt de oogarts vast dat ze natte maculadegeneratie heeft in haar rechteroog en beginnende droge maculadegeneratie in haar andere oog. “Ik had het geluk bij een arts onder behandeling te komen die een nieuwe succesvolle behandelingsmethode kende uit Amerika. Die is direct gestart met het geven van injecties in mijn rechteroog.” De behandeling slaat aan. “Op de scans was te zien dat de ziekte stabiliseerde. Dat was echt een enorme opluchting!” Beide ogen moesten wel herstellen en wennen aan ontstane de schade.
Op de scans was te zien dat de ziekte stopte. Dat was echt een enorme opluchting!
Eerder gestopt met werken
Na een tijdje herstelt het zicht van Loes zich verder. Haar linkeroog neemt automatisch enkele taken over. Het blijft wel lastig om in schemer of slecht licht te zien, maar ze kan weer werken en haar dagelijks leven oppakken. “Uiteindelijk ben ik eerder gestopt met werken omdat mijn werk te intensief was. Er waren geen mogelijkheden toen ik aangaf dat ik een gedeeltelijke verandering in mijn taken nodig had door mijn oogziekte. Dat vond ik moeilijk, maar ik heb toen voor mezelf gekozen en ben me meer op mijn hobby’s gaan richten.”
Nieuwe inzichten voor baanbrekende verandering
Loes heeft veel bijgedragen aan wetenschappelijk onderzoek in het Radboudumc. Ze nam deel aan verschillende studies, waaronder die van dokter Lechanteur naar natte en droge maculadegeneratie en erfelijkheid. “Ik heb een tweelingzus die geen maculadegeneratie heeft, dat was onder meer interessant voor het onderzoek.” Als actieve deelnemer aan de patiëntenorganisatie volgt ze nieuwe inzichten op de voet. “Ik weet hoe belangrijk medisch onderzoek is en hoe nieuwe inzichten baanbrekende verandering kunnen brengen,” zegt ze. Ook het medisch onderzoek naar maculadegeneratie gaat met sprongen vooruit. “Ik hoop echt dat men dichtbij een doorbraak is en er bij veel meer en zeker jongere mensen een oplossing kan worden gevonden voor de schade die de ziekte aanricht.”
Ik weet hoe belangrijk medisch onderzoek is en hoe nieuwe inzichten baanbrekende verandering kunnen brengen.
Amslertest
De ziekte van Loes is nog steeds onder controle. “Ik controleer vaak met het Amsler raster of ik lijnen recht zie. Een teken van maculadegeneratie is dat lijnen krom gaan lijken.” Loes houdt van fotografie, wandelen, reizen met haar man en musea bezoeken. “Dat romantische dimlicht in musea of restaurants is aan mij niet besteed,” zegt ze, “maar ik ben zo blij dat ik er dankzij mijn arts op tijd bij was en nog vrijwel alles kan doen wat ik wil.”
