"De oogarts constateerde met behulp van een scan dat het om een kleine bloeding ging. Hij voorspelde dat het vanzelf weg zou gaan. Toen er pijnklachten ontstonden werd ik huiverig. De bloeding werd groter. Door de coronatijd werd de behandeling met injecties uitgesteld. Nu wacht ik in spanning af wat de gevolgen daarvan zullen zijn.
Van kinds af aan
Mijn ouders kwamen er op 4-/5-jarige leeftijd achter dat ik minder zag dan mijn leeftijdsgenoten. Ik zat dichtbij de tv en hield een boek erg dichtbij. Een oogarts verklaarde dat ik mogelijk een lui oog had. Op mijn 8e kreeg ik een bril, met name voor mijn rechteroog. Want een sterkte van -19 in mijn linkeroog, daar hielp geen bril tegen.
Mijn slechtere zicht heeft weinig invloed gehad op mij als kind. Ik viel wel wat vaker dan mijn leeftijdsgenoten, want ik raakte fysiek sneller uit balans. Ik dacht altijd dat de onhandigheid bij mij hoorde, maar op latere leeftijd wist ik: dit komt echt door mijn ogen. Mijn oogarts zei me dat mijn ogen afwijkend waren en ik kreeg de diagnose myopie. Het was een mededeling. Zoiets als ‘dit zijn de kaarten die je toebedeeld hebt gekregen, je doet het er maar mee.’ Ik kreeg geen verder advies. En gezien de zakelijkheid van de mededeling heb ik me nooit verdiept in de diagnose. Ik las veel, keek eindeloos veel films en werk van jongs af aan al achter een computer. Ik heb nooit nagedacht over de belasting hiervan op mijn ogen.
