Het verhaal van Mia

“Nu nader ik de 40 en wordt mijn wereld steeds waziger.”

“In november 2019 verscheen er een stipje in mijn gezichtsveld. Alsof ik in flitslicht had gekeken, maar bij mij ging het stipje niet weg. Als myopie-patiënt ben ik alert op wat ik zie, dus ik trok aan de bel.”

“De oogarts constateerde met behulp van een scan dat het om een kleine bloeding ging. Hij voorspelde dat het vanzelf weg zou gaan. Toen er pijnklachten ontstonden werd ik huiverig. De bloeding werd groter. Door de coronatijd werd de behandeling met injecties uitgesteld. Nu wacht ik in spanning af wat de gevolgen daarvan zullen zijn.

Van kinds af aan

Mijn ouders kwamen er op 4-/5-jarige leeftijd achter dat ik minder zag dan mijn leeftijdsgenoten. Ik zat dichtbij de tv en hield een boek erg dichtbij. Een oogarts verklaarde dat ik mogelijk een lui oog had. Op mijn 8e kreeg ik een bril, met name voor mijn rechteroog. Want een sterkte van -19 in mijn linkeroog, daar hielp geen bril tegen.

Mijn slechtere zicht heeft weinig invloed gehad op mij als kind. Ik viel wel wat vaker dan mijn leeftijdsgenoten, want ik raakte fysiek sneller uit balans. Ik dacht altijd dat de onhandigheid bij mij hoorde, maar op latere leeftijd wist ik: dit komt echt door mijn ogen. Mijn oogarts zei me dat mijn ogen afwijkend waren en ik kreeg de diagnose myopie. Het was een mededeling. Zoiets als ‘dit zijn de kaarten die je toebedeeld hebt gekregen, je doet het er maar mee.’ Ik kreeg geen verder advies. En gezien de zakelijkheid van de mededeling heb ik me nooit verdiept in de diagnose. Ik las veel, keek eindeloos veel films en werk van jongs af aan al achter een computer. Ik heb nooit nagedacht over de belasting hiervan op mijn ogen.

Verlies

Op het moment dat de vlek zich middenin mijn gezichtsveld liet zien en mijn minimale zicht belemmerde, kreeg myopie een zwaardere lading in mijn leven. Mijn oogarts adviseerde een traject met Avastin-injecties. Helaas kwam het daar door de corona-uitbraak niet van. Ondertussen werd de bloeding groter, zodanig dat het niet alleen mijn zicht, maar ook mijn werk belemmerde. Ik twijfelde erg over de injecties, maar het was kiezen tussen het ongemak van de injecties of mijn zicht verliezen door een blikveld dat zich vulde met bloedingen. Door corona ben ik later gestart met de injecties en ik weet inmiddels dat de injecties effect hebben én moeten mijn ogen extra onder controle blijven. Er kunnen ten alle tijden nieuwe bloedingen ontstaan.

Mia haar gezondheid

Ik ben mijzelf gaan verdiepen in het medicijn, de behandelingen en andere zaken die invloed hebben op mijn ooggezondheid. Er ging een wereld voor me open en tegelijkertijd lijkt mijn huidige wereld zich langzaam te gaan sluiten… Ik heb mijn oogziekte altijd geprobeerd te negeren. Nu nader ik de 40 en wordt mijn wereld steeds waziger. Ik werk nog als content marketeer, maar ik weet niet of ik dit werk nog lang kan doen. Ik ben op een punt in mijn leven terechtgekomen waarop mijn gezondheid de nummer 1 prioriteit is geworden.

Koester

Het zicht dat ik nog heb, vind ik waardevoller dan ooit. Zelfs mijn linkeroog koester ik met alles wat in me zit. Links helpt (minimaal) mee met het opvangen van licht, het bepalen van kleuren en diepte. Ook probeer ik de tijd achter een scherm te minimaliseren. Niet meer uren scrollen in webshops of op sociale media en zéker niet in het donker. Die belasting voor je ogen kan toch niet goed zijn? Ik probeer stress te vermijden, evenals extreme fysieke inspanning. Ik eet veel Omega-3 vetten, zoals in vis en groene groenten. Baat het niet, dan schaadt het niet.

Mia haar perspectief

De toekomst maakt me soms angstig. Een oogarts heeft ooit gezegd dat ik mogelijk op 60-/70-jarige leeftijd blind kan worden in mijn linkeroog. Ik heb hoop en vertrouwen in de wetenschap en dat er iets ontwikkelt wordt wat ook mij kan helpen. Zo’n 100 jaar geleden kon je bij een refractieafwijking alleen terugvallen op een bril. Inmiddels zijn er hele dunne lenzen. De 20-20-2 leefregel die er nu is, kende ik voor mijn 18e niet. Misschien had dat mij ook kunnen helpen. In ieder geval is het onmisbare informatie voor de huidige generatie. De oogziekte staar is inmiddels ook te verhelpen. Allemaal hoopvolle gegevens! Dan komt er vast ook iets dat mij én andere generaties een beter perspectief kan bieden. Daar houd ik me aan vast!”