Het verhaal van Gea

‘Ik wil zo graag mijn minimale zicht behouden’

Door de oogziekte glaucoom dreigt Gea (56) haar laatste zicht in beide ogen te verliezen. ‘Dat ik in de wereld steeds minder en minder mee kan komen maakt me angstig.’ 

Het is Gea’s grote wens om het minimale zicht dat ze nog heeft te behouden. Ze hoopt dat de wetenschap snel met een oplossing komt voor deze sluipende oogaandoening.

Goocheltruc

Gea vertelt: ‘Op mijn 30ste merkte ik de eerste tekenen van glaucoom. Ik liep naast mijn vader, maar die leek ineens verdwenen. Verdwenen uit mijn gezichtsveld, bleek later. Hoewel het een ware goocheltruc leek, was het echter één van de eerste tekenen van de oogziekte glaucoom. Aan de rand van mijn gezichtsveld was op een sluipende manier mijn zicht verdwenen door een vlek waar mijn vader zich op dat moment precies in bevond. Ik had geen benul wat er aan de hand was en hoe ik met de gevolgen moest gaan leven.’

Drukte mijden

‘Ik kon ontzettend genieten van een wandeling over de markt of een uitstapje. Tegenwoordig mijd ik de markt vanwege de drukte en is een uitstapje alleen leuk als iemand me begeleidt. Het liefst mijn man, want bij hem voel ik me nooit opgelaten. Ik heb moed nodig om eropuit te gaan. Ook houd ik rekening met het weer. De zon creëert schaduwen die ik aanzie als obstakels, ik heb dus liever bewolking als ik naar buiten ga. Toch wil ik niet bij de pakken neerzitten en dus focus ik me op wat ik wél kan. Zingen is een uitlaatklep voor me, het liefst de hele dag. Het geeft me kracht op momenten dat ik de situatie niet overzie.’

Minimaal zicht

‘De afgelopen jaren onderging ik meerdere oogdruk verlagende operaties. Links zie ik alleen nog wat contouren en een paar kleuren. Details kan ik niet meer onderscheiden. Met mijn rechteroog zie ik niets aan de zijkanten, maar met het minimale zicht dat ik heb lukt het wel om scherp te stellen.

Onafhankelijkheid kwijt

Mijn werk en vrijwilligerswerk kan ik achter de computer nog doen. Het grootste gemis is niet dat ik geen auto meer mag rijden, ondanks dat ik mijn onafhankelijkheid kwijt ben. Het gaat niet om het ontbreken van een flitsende carrière, ondanks dat ik soms niet goed weet wat mijn toegevoegde waarde voor de maatschappij is. Het is vooral de angst voor wat mij nog te wachten staat en de wereld waarin ik minder en minder mee kan komen.

Mijn zicht wordt alleen maar slechter, tenzij er door wetenschappelijk onderzoek een oplossing komt voor deze sluipende oogziekte. Ik wil zo graag mijn minimale zicht nog behouden.’