‘Als je ellende kunt voorkomen, moet je dat natuurlijk doen’

Waarschijnlijk kent u Olga Commandeur (65) van het tv-programma Nederland in Beweging. De oud-topatlete in de meerkamp zet zich daarnaast al jaren in voor het Oogfonds. “Voor mensen die goed zien, lijkt dat vanzelfsprekend. Niets is minder waar, weet ik uit ervaring. Daarom help ik mee.”

Zoals bewegen een positieve rode draad is in mijn leven, zo zijn mijn ogen dat ook maar dan in minder positieve zin. Mijn zicht bracht me van frustratie naar blijdschap, terug naar teleurstelling en inmiddels tot berusting,” vertelt Olga Commandeur (65).

Tijd voor Max

“Onderzoek naar oogziekten en behandelingen, vind ik daarom heel belangrijk. Voor mensen die goed zien, lijkt dat vanzelfsprekend. Niets is minder waar, weet ik uit ervaring. Daarom help ik het Oogfonds en praat ik op tv over hun werk, in Tijd voor Max. Ik hoop gewoon dat meer mensen het Oogfonds gaan steunen. Zo maak je namelijk meer oogonderzoek mogelijk.”

‘Ook je ogen moet je trainen’

“Oogfonds maakt mensen verder bewust hoe zij hun zicht kunt beschermen. Je realiseert het je misschien niet, maar net als je lichaam moet je je ogen trainen én ontspanning bieden. Ik vind die campagne over de 20-20-2 regel heel goed. Daarmee leren kinderen, dat je na maximaal 20 minuten scherm kijken of een boek lezen 20 seconden ver weg moet kijken – en zeker 2 uur per dag buiten moeten zijn. Als je ellende kunt voorkomen, moet je dat natuurlijk doen.”

Nieuwe vloerbedekking

“Op mijn vierde merkten mijn ouders dat ik wel erg dicht bij de televisie zat, als ik naar Pipo de Clown keek. Ik moest wel, ik zag gewoon niet goed. Toen ik met mijn eerste brilletje, toen al -3, voor het eerst onze huiskamer in liep, dacht ik dat we nieuwe vloerbedekking hadden: voor het eerst zag ik het patroon in het tapijt. Er ging werkelijk een wereld voor me open.”

Gepest op school

“Daarna ging ik elke 6 maanden op controle. En met enige regelmaat kreeg ik sterkere glazen. Destijds waren dat van die dikke jampotglazen. En mooie monturen waren er niet, zeker niet voor kinderen. Op school werd ik enorm gepest.”

Dolgelukkig met lenzen

“De reacties op mijn bril maakte me heel onzeker. Zelfs toen ik mijn talent ontdekte voor atletiek, en in korte tijd heel goed werd. Ik was dolgelukkig toen mijn vader me op mijn 14e meenam naar het Oogziekenhuis in Rotterdam: ik mocht lenzen laten aanmeten. Dat kon destijds alleen nog daar. Het dragen moet je eigenlijk opbouwen, ze irriteren in het begin als een zandkorrel in je oog. Pal nadat ik ze kreeg, gingen we onderweg naar een landenwedstrijd in Basel. En de hele treinreis oefende ik. Binnen drie dagen verdroeg ik ze. Uiteindelijk liet ik op mijn veertigste mijn ogen laseren. Dat was onbeschrijflijk: ik zag voor het eerst scherp zonder hulpmiddelen! Ik kon straatnaambordjes zien en ’s avonds de ondertiteling op de tv lezen.”

Enorme impact

“Slecht zien heeft enorme impact op je leven. Als beweegcoach ben ik een enorme promotor van bewegen, natuurlijk. Maar als je minder goed ziet, kún je niet voluit bewegen bijvoorbeeld. Met alle gevolgen voor je vitaliteit en zelfstandigheid.”

Regelmatig controle op glaucoom

“Nu ik wat ouder word laat ik mijn ogen regelmatig controleren. In mijn familie komt namelijk glaucoom voor, daar moet je vroeg bij zijn. Gelukkig ben ik tot nu toe de dans ontsprongen. Ik adviseer anderen om zich goed te laten informeren: ken je oogrisico’s en weet wat je moet doen om slecht zicht te voorkomen.”

“Ik draag inmiddels zelf ook weer een bril. Tien jaar na het laseren begon mijn zicht weer slechter te worden. Dat was zo’n teleurstelling! Lenzen kunnen niet, omdat ik inmiddels ook cilinders heb. Ik heb nu een varifocus bril. Een leuk montuur ook, maar bij het golfen frustreert de bril me: dan heb ik zicht nodig tussen veraf en dichtbij in. Tegelijk merk ik ook berusting. Kortgeleden gaf ik zelfs mét bril een presentatie. En dat ging hartstikke goed.”